In 1900 werd een aparte Vereniging tot Christelijke Verzorging van Zenuwlijders in Nederland opgericht. In 1902 maken Dr. Hermanides (de latere Geneesheer-Directeur) en de architect Wentink, een rondreis langs Zwitserse en Duitse instellingen. Het sanatorium werd ingericht met gebouwen en paviljoens die waren gebaseerd op de stijlen die men tijdens die reis aantrof. Maar weinig gebouwen zijn daarvan overgebleven.
Het centrale hoofdgebouw werd uitgebreid en kreeg de verschijningsvorm die het nu heeft. Dit hoofdgebouw is nu een gemeentelijk monument en getransformeerd naar kantoren. Het gebouw werd ontdaan van de overtollige aanbouwen. Aan het gebouw zijn overdekte buitenruimten toegevoegd die de toegankelijkheid en bruikbaarheid versterken.